از جمله فعالیتهایی که توسط میکروارگانیسمها برای گیاه وساطت میگردد تسهیل در فراهم آرودن شرایطی برای دسترسی بهتر گیاه به آهن (با ترشح سیدروفورها) و در نتیجه امکان جذب آن است. سیدروفورهای باکتریایی در چهار دسته تقسیم بندی شده اند. دسته اول شامل سیدروفورهای فنل – کاتکول (Phenol – Catecolates) هستند که از آن جمله میتوان به انتروباکتین (Entrobactin)، آگروباکتین (Agrobactin)، پیوکلین (Pyochelin) و مایکوباکتین (Mycobactin) اشاره نمود. هیدروکساماتها (Hydroxamates) دسته دیگری از سیدروفورها را تشکیل می دهند. آئروباکتین (Aerobactin)، شیزوکینن (Schizokine) و همچنین فری اکسامینهای حلقه ای (نوع E و D) و خطی( G1 ،D1 ،B ،A و G2) از این دسته هستند. گروه بعدی سیدروفورهای نوع کربوکسیلات (Carboxilate) هستند که مشخص ترین نمونه آن ریزوباکتین (Rhizobactin) است. دسته چهارم سیدروفورهای باکتریایی، پیووردین ها (Pyoverdin) هستند. این سیدروفورها، کروموپپتیدهای محلول در آب و به رنگ سبز – زرد هستند. تا کنون جنسهای زیادی از باکتریها شناسایی شدهاند که بخصوص در ناحیه ریزوسفری در ایفای این نقش مشارکت فعال دارند.
